Rozliczanie zasobów osobowych i technicznych znajdujących się w jednym gnieździe produkcyjnym

Koszty każdego zasobu o istotnej wartości należy rozliczać według zasady normalnej zdolności produkcyjnej. Metoda ta nakazuje odrębne rozliczanie według różnych metod kosztów stałych i zmiennych danego zasobu. Są to tzw. koszty wydziałowe stałe i zmienne. Koszty wydziałowe stałe to takie, które są niezależne od wielkości działalności danego zasobu. Zaliczyć można do nich amortyzację, przeglądy okresowe urządzeń czy energię na oświetlenie. Koszty wydziałowe zmienne natomiast są zależne od zakresu wykonanej pracy zasobu. Do tej grupy zalicza się koszty przeglądów uzależnione od wykorzystania zasobu, drobne narzędzia czy energię na pracę urządzeń. Koszty wydziałowe zmienne rozlicza się w całości na działalność. Są to zazwyczaj produkty. W ich przypadku nie identyfikuje się kosztów niewykorzystanej zdolności produkcyjnej. Inaczej sytuacja wygląda w przypadku kosztów wydziałowych stałych. Koszty te rozlicza się w relacji do poziomu normalnej zdolności produkcyjnej. Część ich kosztów rozlicza się na działalność zasobu. Jest to ta część kosztów związana z wykorzystaniem potencjału tego zasobu. Dla kosztów stałych wyznacza się koszty niewykorzystanej zdolności produkcyjnej danego zasobu. Wynikają one z niewykorzystania jego zdolności produkcyjnej.